Fotorelacja z Bajkowego Rynku

Spotkanie z naszą misiową rodzinką!

AKTUALNOŚĆI ! Dom Pod Starym Dębem 18 czerwca o 17:00 na Bajkowym Starym Rynku w Poznaniu !

Link do WYDARZENIA na Facebooku

Informacja na stronie Galerii Arsenał 

Miejsce: punkt akcji „Bajkowy Rynek” na ul. Quadro

Czytająca: Krystyna Różańska-Gorgolewska
Bajka: „Dom pod Starym Dębem”

W ramach akcji „Bajkowy Rynek” w czwartek, o godz. 17:00 kolejną porcję bajek dla dzieci przeczyta pani Krystyna Różańska-Gorgolewska – malarka i specjalistka ds. promocji Galerii Miejskiej „Arsenał”, prywatnie zaś szczęśliwa mama dwójki pełnego energii rodzeństwa w wieku 3 i 7 lat.

Dzięki współpracy ze Stowarzyszeniem „Wypożyczalnia skrzydeł”, zajmującym się działalnością wolontariacką, czytaną w czwartek bajką będzie dostępna za darmo w Internecie dla wszystkich milusińskich bajka w odcinkach, z którą zapoznać się można na stronie bloga „Dom pod Starym Dębem” (dompodstarymdebem.blogspot.com).

Po lekturze bajek wszystkie dzieci oraz dorośli zaproszeni są na specjalny bezpłatny pokaz w Fotoplastykonie Poznańskim, w trakcie którego prezentowane będą najzabawniejsze i najciekawsze zdjęcia trójwymiarowe z dotychczasowych wystaw. Na 48 stereofotografiach pojawią się takie tematy jak świat dzieci ok. 1900 r., zwierzęta domowe i hodowlane czy dawne zwyczaje świąteczne.

Czas ucieka

      Ach, co to był za Zegar! Duży, z wahadłem i  kukułką. Stał na strychu. Piotruś, Eryk i Martynka lubili na niego patrzyć i bawić się, że jest Czarodziejską Maszyną, która zabiera ich w inne, nieznane światy. Niestety, Zegar był bardzo stary i nie chodził.
–  Tato, napraw Zegar – prosił mały Zając.
–  Tato, napraw Zegar – wtórowali mu Miś i Wiewiórka.
–  Kochani, nie mam teraz czasu – odpowiadał Tata Miś.
 Obiecywał, że zajrzy do mechanizmu, ale zawsze kończyło się tak samo: Zegar stał. Pan Michał zupełnie nie znał się na zegarach, ale prośby dzieci i pasja odkrywcy, którą nosił w sobie, nie dawały mu spokoju. Któregoś dnia zabrał Zegar do Warsztatu i zamknął drzwi na klucz. Potrzebował ciszy i czasu. 

 

–  Tato, On działa – wykrzyknęły dzieci, gdy dwa dni później Pan Michał zaprosił je do swojego miejsca pracy.
–  Tak, udało mi się go naprawić – potwierdził Pan Miś, nie kryjąc zadowolenia i dumy.
Podekscytowany Piotruś wpadł na pomysł:
–  Czy możemy zobaczyć, co jest w środku?
–  Czyli jego mechanizm – odgadł Pan Michał i podrapał się w głowę. Gdyby dzieci wiedziały, ile wysiłku i czasu poświęcił, żeby go poznać i uruchomić...
–  Mam inny pomysł – powiedział. Zbudujemy własne zegary.
–  Hurra! – wykrzyknęły dzieci. Nie wiedziały, co dokładnie Tata miał na myśli, ale przeczuwały, że szykuje się świetna zabawa. 

    Minęło trochę czasu. Pan Michał zebrał od znajomych i przyjaciół nieużywane już zegary i wymontował z nich mechanizmy. Przygotował też specjalne płyty, które miały stać się obudową nowych zegarów. Dzieci zgromadziły się w Warsztacie wokół stołu.
    Na początku Tata rozłożył jeden z zegarów.
–  Ooo – zawołały dzieci. Nie wiedziały, że zegar ma w środku tyle kółek, sprężynek i śrubek. 

Potem Pan Michał zrobił miejsce na stole i powiedział:
–  Teraz czas na wasze zegary.
–  Hurrraaa! – wykrzyknął Zając i chwycił śrubokręt.
–  Stop! – powstrzymał go Pan Michał. Najpierw zrobicie projekty waszych prac na kartkach papieru.
–  Po co mamy rysować zegary? - zdziwił się mały Miś.
–  Widzicie – wyjaśnił Tata – konstruowanie wielu dobrych urządzeń zaczyna się właśnie od starannego projektu.
Piotruś westchnął nieco zawiedziony, ale zgodził się rysować. Wiele razy widział Tatę-Stolarza, pochylonego nad rysunkiem technicznym. 

   Gdy rysunki były gotowe, Pan Michał zaprosił synów do Warsztatu. Tego Piotrusiowi i Erykowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Dzielnie pomagali, przytrzymując płyty, które Tata równiutko wycinał w kształty wymyślone przez dzieci. Gdy skończyli, Pan Michał zaprosił dzieci do ozdabiania zegarów. Na stole już czekały flamastry, farbki, pojemniczki z wodą i pędzelki przygotowane przez Panią Mariannę i Martynkę. 

– Teraz każdy z was może wykonać własny, niepowtarzalny zegar – powiedziała Mama.
–  Taaak! –  wykrzyknęły dzieci, którym to zadanie przypadło do gustu i zabrały się do pracy. A oto, jak powstawały Zegar Piotrusia, Zegar Eryka i Zegar Martynki (której trochę pomagała Mama)

 

    Kiedy Tata wreszcie wmontował w prace dzieci mechanizmy zegarów, zarządził:
– Czas na sprzątanie!
 Piotruś, Eryk i Martynka pobiegli po miotły. A gdy wszyscy byli zajęci zamiataniem skrawków papieru i wycieraniem kolorowych plam, mała Wiewiórka zamyśliła się i zapytała:
–  A co to jest czas i dlaczego go nie widać? Gdzie on jest? Czy schował się w zegarze?
 Zaskoczony Pan Michał zastanowił się przez chwilę. Jak odpowiedzieć jasno i krótko na pytania, których zgłębianie zajmuje uczonym dużo czasu:
–  Czas nie mieszka z zegarze. – powiedział – Zegar go tylko mierzy. Jest niewidoczny, ale bardzo użyteczny.
–  A co można zrobić z czasem? –  zainteresował się Miś Eryk.
–   Na przykład można komuś poświęcić czas, to znaczy pomóc, albo po prostu pobyć trochę razem – odezwała się Mama.
–  Możemy też szanować czas, jeśli liczymy się z planami drugiej osoby, albo marnować czas, gdy nie umiemy wykorzystać go w mądry sposób – dopowiedział Tata.
–  Możemy też przychodzić na czas – dodał Miś Eryk, który nie lubił się spóźniać.
–  Albo urządzać wyścigi na czas – wtrącił Zając Piotruś –  no i przyjemnie spędzać czas.
Pan Michał  miał zamiar powiedzieć coś jeszcze, ale zanim otworzył usta, wszyscy usłyszeli burczenie dobiegające z brzuszka Martynki.
–  Najwyższy czas na podwieczorek – domyśliła się Mama.